Z   relacji   pierwszych   jej  uczniów   wiadomo,  że   szkoła w miejscowości Kajetanów funkcjonowała prawdopodobnie od 1927 r. przez ok. 10 lat, w prywatnym domu Franciszka Kundery. W 1937 r. otwarto trzyletnią szkołę, której okazały, drewniany budynek położony był tuż przy obecnej trasie nr 7. Po rozpoczęciu okupacji w 1939 r. szkoła niestety spłonęła. Jeszcze w tym samym roku zorganizowano kolejną, w wynajętym u pani Bronisławy Kułak budynku. Zmiana nastąpiła w 1945 r., kiedy wybudowano szkołę w Wiśniówce, do której uczęszczały  dzieci  z   Kajetanowa i Zabłocia. Problemem stała się jednak znaczna odległość do nowej placówki. Mieszkańcy postanowili wznieść budynek szkolny na dogodniejszym dla nich terenie.

   Z relacji starszych wiekiem ludzi wynika, że projekt budowy powstał już przed rokiem 1939. Mieszkańcy Kajetanowa i Zabłocia zgromadzili na działce Mateusza Adamca drewniane bale, które miały być wykorzystane do budowy. Niestety druga wojna światowa przerwała realizację projektu. Niemcy zabrali zgromadzony materiał na odbudowę mostów, zniszczonych w czasie działań wojennych. Po wojnie powrócono do zamiaru budowy szkoły. Ponownie   zastanawiano   się   nad   lokalizacją budynku. W miejscu, gdzie funkcjonuje dzisiejsza placówka zgromadzono cegły, wapno, zabezpieczono teren. Jednak po pewnym   czasie    przeniesiono    się    na    plac    położony  w Kajetanowie. Szkoła miała być zbudowana na działce sołeckiej oraz na gruncie pana Cieślińskiego. Ostatecznie, ze względu na negatywną opinię Wydziału Oświaty, dotyczącą lokalizacji szkoły w środku wsi oraz odległości poszczególnych wiosek do szkoły, powrócono do pierwo-tnego planu.

   Pod koniec lat pięćdziesiątych rozpoczęto budowę. Pierwsze prace przy wykopach pod fundamenty wykonywali w  czynie  społecznym   mieszkańcy  Kajetanowa,  Zabłocia i Gruszki. Każdy miał wyznaczone godziny i dni pracy. Do przewozu materiałów budowlanych wykorzy-stywano transport konny. Kamień przywożono z czynnej kopalni kamieniołomów w Wiśniówce, wapno z wapiennika w Zachełmiu, a cement z GS w Zagnańsku. Fundusze na zakup materiałów uzyskiwano  z kwest i składek organizowanych podczas zabaw tanecznych połączonych z loteriami fantowymi, płatnych przedstawień wystawianych w pobliskich miejscowościach, z funduszy gminnych i Wydziału Oświaty w Kielcach.

fot. Archiwum, uczniowie z wychowawcą p. Teresą Kucharską

    Powstał Komitet Budowy Szkoły, w skład którego weszli: Piotr Moćko, Stanisław Dworak, Jan Gębka, Franciszek Foks, Józef Kundera, Franciszek Wiech, Stanisław Fąfara, Stanisław Kundera, Władysław Moćko, Stanisław Moćko, Jan Cedro. Budynek szkolny został udostępniony  uczniom i nauczycielom w roku szkolnym 1962/63. Szkoła objęła obowiązkiem nauczania dzieci z Kajetanowa, Gruszki, Zabłocia i Barczy. Wcześniej uczęszczały one do szkół w Wiśniówce i Chrustach. Do użytku oddano 5 sal lekcyjnych, kancelarię kierownika szkoły i pokój nauczycielski. Bardzo szybko, bo już po pierwszej wizytacji w dniu 02.02.1963r. stwierdzono, że „…jednak w obliczu reformy szkolnej budynek nie zda egzaminu ze względu na już istniejącą ciasnotę…”.Szkoła liczyła 214 uczniów. Prace porządkowe wokół szkoły takie jak: niwelacja boiska, przygotowanie podkładu pod płyty betonowe, sadzenie drzewek - wykonywali społecznie uczniowie, rodzice i nau-czyciele.

            Pierwsze posiedzenie Rady Pedagogicznej w skła-dzie:

Feliks Buchner – kierownik szkoły

Maria Kubicka

Zofia Łabuda

Jadwiga Meler-Słabowska

Barbara Szafrańska

Helena Wawrzyniec

Daniela Wojtachnio

odbyło się dnia 7 września 1962 roku.

   W szkole zaczęły działać pierwsze organizacje uczniowskie: ZHP, Samorząd Szkolny, PCK, Szkolne Koło Budowy Szkół, Koło Odbudowy Kraju i Stolicy. O harcerstwie napisano w protokole: „…nie robić w harcerstwie bramy przechodniej, przynależność do niego ma być zaszczytem…” Nie zapomniano również o tworzeniu biblioteki szkolnej. Nie miała ona wprawdzie oddzielnego lokalu, ale jej księgozbiór był systematycznie uzupełniany.

   Lata następne przyniosły zmiany w składzie grona nauczycielskiego. W księdze  protokołów z  roku szkolnego 1964/65 czytamy: „Młoda kadra nauczycielska dawała z siebie wiele, ale można było zaobserwować, że nie zawsze może podołać wzrastającym wciąż wymaganiom, które ze szkoły czynią aparat niezmiernie złożony, skomplikowany i trudny w ob-słudze.”

   W roku szk.1966/67 nastąpiła zmiana kierownika szkoły. Funkcję objął Eugeniusz Kucharski. Szkoła otrzymała „wytyczne władz oświatowych w sprawie realizacji programu nauczania w związku z ósmą klasą.” Zaplanowano też jej rozbudowę o szatnię i 3 sale lekcyjne. W ramach pracy społecznej przywieziono 40 furmanek ziemi dla podwyższenia terenu przed szkołą, zalewanego opadami atmosferycznymi.

    Uroczyste otwarcie dobudowanych sal lekcyjnych z udzia-łem   przedstawicieli   ZNP  i  Wydziału  Oświaty   nastąpiło w roku szkolnym 1969/70. Dzięki uporowi i wytrwałości ówczesnego kierownika szkoły powstało asfaltowe boisko do piłki ręcznej. W szkole istniała filia klubu sportowego „SKALNIK”. Działał również Szkolny Klub Sportowy, który odnosił znaczące sukcesy  na  terenie  gminy,  powiatu i województwa. Z funduszy rodziców zakupiono pokaźną ilość  sprzętu  sportowego,  wykonano  ławki. Wokół boiska i terenu szkoły posadzono topole.Po przeniesieniu się pana Eugeniusza Kucharskiego na inną placówkę, kolejnymi gospodarzami szkoły były panie Regina Bracha i Zofia Zagdan. Szkoła została wyposażona w dodatkowe stoliki, ławki i szafy biblioteczne. W tych latach aktywnie działało harcerstwo i zuchy. W ramach zbiórek organizowano rajdy i obozy, przy-gotowywano przedstawienia dla młodzieży i okolicznych mieszkańców. Szkoła włączała się także w akcje pomocy dla powodzian (zbiórka pieniędzy i artykułów pierwszej potrzeby, wysyłanie paczek). Bolesnym wspomnieniem z tych czasów pozostaje dzień 13 grudnia 1981 r., kiedy w naszym kraju został wprowadzony stan wojenny. 

 

   W roku szk. 1989/90 funkcję dyrektora szkoły objął mgr Stanisław Wójcik, dzięki staraniom, którego w 1993 r. oddano do użytku dobudowaną część szkoły razem z kuchnią, świetlicą oraz salę dla klasy zerowej, bibliotekę, sanitariaty i kotłownię. Następnie zlikwidowano piece węglowe i zainstalowano centralne ogrzewanie. Ważnym przedsięwzięciem było podłączenie szkoły do oczyszczalni ścieków. Zadbano o elewację „starej” i „nowej” części budynku. Rozbudowano pokój nauczycielski i kancelarię. Wyremontowano szatnię, w której ustawiono boksy dla poszczególnych klas. Pomieszczenie piwniczne, po uprzednim odwodnieniu szkoły, zaadaptowano na salę lekcyjną. Również sala gimnastyczna zyskała nową podłogę, okna i lampy oraz lokum na sprzęt sportowy. Rok szkolny 1999/2000 przyniósł zmiany w systemie szkolnictwa. Zostały wprowadzone gimnazja. Dzięki staraniom rodziców i dyrekcji, obok sześcioklasowej szkoły podstawowej i „zerówki”, wprowadzono pierwszą klasę gimnazjum. Od tej pory nazwa oficjalna placówki brzmi: Zespół Szkoły Podstawowej i Gimnazjum w Kajetanowie. Bardzo szybko podjęto także starania o uruchomienie pracowni komputerowej. Już w drugim semestrze mogły odbywać się tam zajęcia. Stało się to możliwe m.in. dzięki pracy społecznej rodziców, którzy samodzielnie i nieodpłatnie wykonali projekt, opomiarowanie, założyli instalację elektryczną i sieć komputerową. Zakład Wodociągi Kieleckie Sp. z o.o. wzbogacił szkołę o 8 używanych komputerów. Obecnie pracownia komputerowa jest wyposażona w odpowiednie stoliki, fotele, nowe komputery, połączenie internetowe. Kolejne prace były związane ze zmianą lokalizacji biblioteki i pokoju nauczycielskiego. W roku szk. 2003/04 księgozbiór przeniesiono do wyremontowanego lokalu, który dotychczas był mieszkaniem prywatnym. Nauczyciele zaś wprowadzili się do pokoju po bibliotece. Pomieszczenia, w których uczą się dzieci są fun-kcjonalne, estetyczne, dobrze oświetlone, stoliki i krzesła dostosowane do wzrostu uczniów. Uwieńczeniem ostatnich prac w szkole i wokół niej była wymiana większości okien i podłóg w salach lekcyjnych oraz wybudowanie parkingu. Inwestycje w najbliższej przyszłości będą kontynuowane. Ta poprawa warunków bytowych, związana z systematyczną rozbudową szkoły i jej modernizacją niewątpliwie wpłynęła na jakość pracy dydaktycznej i wychowawczej.